ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการปรับตัวของนิสิตฝึกปฏิบัติการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับการปรับตัวของนิสิตฝึกปฏิบัติการสอน คณะศึกษาศาสตร์ ศึกษาปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการปรับตัวของนิสิต และหาตัวแปรที่ร่วมพยากรณ์ การปรับตัวของนิสิตฝึกปฏิบัติการสอน กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตฝึกปฏิบัติการสอน จำนวน 177 คน ซึ่ง ได้จากการสุ่มแบบแบ่งชั้น เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย แบบสอบถามปัจจัยส่วนบุคคล แบบวัดการปรับตัว แบบวัดจตคติต่อวิชาชีพครู แบบวัดสภาพแวดล้อมของโรงเรียนและแบบประเมินความฉลาดทางอารมณ์ วิเคราะห์ข้อมูล โดยการหาค่าเฉลี่ย ร้อยละ ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน การวิเคราะห์ความสัมพันธ์ของเพียร์สัน และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ ผลการวิจัยสรุปผลได้ดังนี้ 1. นิสิตฝึกปฏิบัติการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา โดยเฉลี่ยมีการปรับตัวอยู่ในระดับมาก 2. ปัจจัยส่วนบุคคล มีความสัมพันธ์กับการปรับตัวของนิสิตฝึกปฏิบัติการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา อย่างไม่มีนัยสำคัญ 3. เจตคติต่อวิชาชีพครู สภาพแวดล้อมของโรงเรียน และความฉลาดทางอารมณ์ มีความสัมพันธ์กับการปรับตัวของนิสิตฝึกปฏิบัติการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 (p<.05) 4. ตัวแปรที่สามารถร่วมพยากรณ์การปรับตัวของนิสิตฝึกปฏิบัติการสอน คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา อย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05 (p<.05) ตามลำดับ ได้แก่ ความฉลาดทางอารมณ์ สภาพแวดล้อมของโรงเรียน และเจตคติที่มีต่อวิชาชีพครู ซึ่งร่วมพยากรณ์การปรับตัวของนิสิตฝึกปฏิบัติการสอน ได้ร้อยละ 61.30 ได้สมการทำนาย ดังนี้ y =.239+.462 (ความฉลาดทางอารมณ์) + .344 (สภาพแวดล้อมของโรงเรียน)+ .132 (เจตคติต่อวิชาชีพครู)